Ik heb bij het schrijven van De vlinder in de inktpot lang gedacht dat ik wat afstand moest scheppen tussen werkelijke personen en de personages die ik in het boek presenteer. Niet alles in mijn roman 'klopt' volledig. Dat kan heel makkelijk door de namen iets aan te passen. Als je vertelt over Modest Remington is het duidelijk dat het over Ernest Hemingway gaat, zonder dat iemand mijn boek kan diskwalificeren als historisch onjuist. Ik vond dat uiteindelijk een zwaktebod. Niet alleen is de fictie sterk genoeg om enkele loopjes met de werkelijkheid te kunnen nemen, ook is de werkelijkheid soms een te sterk verhaal voor een geloofwaardige roman.
Een mooi voorbeeld: Tijdens mijn research stuitte ik op een Amsterdamse hoofdinspecteur, later commissaris van politie die in 1937 al druk bezig was gevluchte Duitse communisten te arresteren en terug te sturen naar Duitsland, waar de Gestapo ze in dank overnam. Hij was al vroeg lid van de NSB, meen ik ergens gelezen te hebben. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was deze man commissaris in Amsterdam Zuid, waar hij weer trachtte een goede verstandhouding met de bezetter te onderhouden. Ad van Liempt noemt hem ook in zijn boek over premiejagers (Kopgeld: Nederlandse premiejagers op zoek naar joden, 1943 (uitgeverij Balans, 2009). Tja, hoe zou die man heten? Ik zou het als romanschrijver niet durven verzinnen, maar die vent heette commissaris M.O.F. van der Heul.
Overigens, Hemingway schreef zijn artikelen op een Corona, niet op een Remington...