De tong als venster van de psyche als tochtluik van de geest als drukventiel van de snelkookpan als boter aan de galg als aardbei als proever van het fijne praat me naar mijn mond ik vraag het je ik beveel het je ik smeek het je traag Tekst, opname, montage: Patrick Bassant. Met ook de stemmen van Gijsbert Pols en Shaniqua van der Karbargenbok.

Mijn naam is Patrick Bassant en vandaag gaan we griezelen. Drugs, seks en moord in een moderne parabel over de media en de beeldcultuur, geworteld in een eeuwenoude horrortraditie. Laat me beginnen die traditie voor u te schetsen. Waarom vampiers relevanter zijn voor u dan zombies. Waarom de romantische dichter Lord Byron, de Italiaanse smeerlap Silvio Berlusconi en Peter R. de Vries in één verband worden genoemd. Over de gevaren van harde sjankers, de tol van de roem en leer alles over mogelijk de meest omslachtige manier ooit om drugs te gebruiken. Het begint allemaal in dat jaar zonder zomer… https://podcasters.spotify.com/pod/show/de-inktpodcast/episodes/IPC12-Beeld-is-bloed--De-vampier-en-de-talkshow-e2a06cq

Dit is deel twee van de driedelige biografische podcast over moordenaar, schrijver en verzetsheld Johan Brouwer. In deze aflevering gaan we naar Spanje, waar Brouwer verslag geeft van de Burgeroorlog die daar vanaf juli 1936 woedt. Van een congres naar een bombardement en van de directe actie naar de mystiek. Twee keer gaat het bijna mis en wordt hij gearresteerd wegens spionage, maar hij weet aan het vuurpeloton te ontkomen. En ik ga verder op mijn zoektocht naar het verdwenen Johan Brouwerpad in Amsterdam Nieuw West. Komen verder nog aan bod: de dichters Baudelaire en Federico Garcia Lorca, jonkvrouw Kajsa Ollongren, generaal Francisco Franco, en de verzetsheld Krijn Breur. Ga snel luisteren hoe ik die allemaal met elkaar weet te verbinden.

Het is weer de eerste van de maand, dus tijd voor een verse inktpodcast. Deel twee van het vervolgverhaal over de eerste dood van Leon Trotski. Politiek gekonkel, de Russische geheime dienst en heel veel rookgordijnen omhullen een van de meest merkwaardige moordaanslagen uit de geschiedenis: 24 mei 1940, in Mexico Stad, de eerste aanslag op kopstuk van de Oktoberrevolutie Leon Trotski. Een uitstekend voorbereide aanval van 20 oorlogsveteranen mislukt faliekant. Volg mij op het dwaalspoor tussen de schilderende kolonel, een bloedende teen en de minnaar van Frida Kahlo. Een comedy of errors in true crime, vol vuile spionnen, corrupte agenten en valse beschuldigingen. In dit tweede deel redt Natalia haar echtgenoot, gaan we op zoek naar de jongen met de bloedende teen en wordt een moord gepleegd. Niet op het beoogde slachtoffer, maar op de inside man... Voor de stemmen dank ik David Lucieer en Anne Gehring​ Foto: Natalia Sedova en Leon Trotski in 1937. Onbekende fotograaf.

De Inktpodcast 3: Steppewolf. Een verhaal in stem en audio. Aflevering 3 van de Inktpodcast van Patrick Bassant: een verhaal over een herdersjongen in de stad. Ik vond een wat oudere prozatekst terug, met daarin veel aandacht voor geluiden en sfeer. Voor de Inktpodcast heb ik het verhaal voorzien van een stevige evenknie in geluid. Sfeergeluiden, muziek, foley: geluid en tekst ondersteunen elkaar, schuren tegen elkaar en stuwen elkaar op naar een meeslepend resultaat. Traditie en vooruitgang, samenleven en overleven, schapen en ander gedierte, het loopt uit op een fiasco... Dikke tip: te genieten met een hoofdtelefoon. "In de stad word je niet snel definitief uitgeschakeld. De mensen daar schrikken op het laatste moment terug en durven niet hun duim tot diep in je oogkas te boren. Ze slaan hard en roepen dan dat het ‘de laatste waarschuwing’ is. Belachelijk! Geen beest geeft laatste waarschuwingen. Een beest wil bloed zien of verdedigt zichzelf. Zo’n beest was ik. In de week voor mijn afscheid van de school heb ik vier jongens ontmoet. Ze vielen me aan, scholden me uit voor zigeuner en wilden mijn broek uittrekken. Wilden de slagtanden uit mijn bek slaan, het schapenvet uit mijn kleding ranselen, het zaad uit mijn kloten. Ik verdedigde mijzelf. Ik was een everzwijn." Dit verhaal verscheen in De Gids van december 2003. Ook verscheen er in de serie beeldverhalen van PANDEMONIUM in 2022 een versie met beeld. https://open.spotify.com/episode/0Cnm2VD3T1RhOmScNWRuAt... ill. Dall.E

Politiek gekonkel, de Russische geheime dienst en heel veel rookgordijnen omhullen een van de meest merkwaardige moordaanslagen uit de geschiedenis: 24 mei 1940, in Mexico Stad, de eerste aanslag op kopstuk van de Oktoberrevolutie Leon Trotski. Een uitstekend voorbereide aanval van 20 oorlogsveteranen mislukt faliekant. Volg mij op het dwaalspoor tussen de schilderende kolonel, een bloedende teen en de minnaar van Frida Kahlo. Een comedy of errors in true crime, vol vuile spionnen, corrupte agenten en valse beschuldigingen. "Oktoberman. De eerste dood van Leon Trotski. Een Inktpodcast over de eerste aanslag op Leon Trotski, door Patrick Bassant is nu online, deel 1 althans, de rest volgt nog, met ook de stemmen van David Lucieer en Anne Gehring. Check het op je favo podcastplatform! https://open.spotify.com/episode/5ehTTlemIboXGHMi6HgOWT Foto: Trotski, 18 jaar, in 1897, onbekende fotograaf

In deze tweede aflevering van de Inktpodcast vind ik een radiotranscript uit 1968 van de KRO, waarin het gaat over seks met geweld en een stripverhaal in audio wordt gevangen. De strip is vermoedelijk een ontzettende draak waarin een vrouw, Phoebe Zeitgeist, in elk hoofdstuk wordt ontvoerd door een andere engerd die haar misbruikt, maar ik heb de strip zelf niet gelezen. Het idee om een strip om te vormen tot een hoorspel, is echter geweldig. Dit experiment ga ik herhalen. Komen verder nog aan bod: Markies de Sade, Ivo Michiels, Hugo Raes, outsiderkunst, de Everley Brothers, Barbarella, lipogrammen en een helikopter. https://anchor.fm/de-inktpodcast/episodes/De-Inktpodcast-2-Het-vangen-van-de-Zeitgeist--of-Seks-met-geweld--Een-verkenningstocht-naar-strips-en-audio-e1rf0tc De avonturen van Phoebe Zeitgeist, Michael O'Donoghue en Frank Springer

Een historische roman, waarin de auteur zich verliest in talloze details, bevat bijna onvermijdelijk fouten. Je kan je als schrijver verschuilen achter het spatscherm van de fictie: dat iets ‘in het echt’ is gebeurd, wil nog niet zeggen dat dat in deze roman ook één-op-één moet gebeuren, en het is inderdaad zo dat in een boek de romanwereld voorrang heeft boven de historische werkelijkheid – die overigens ook vaak de vervelende neiging heeft niet vast te liggen. Naar gelang de tijd verstrijkt of de politieke kleur van de historicus kunnen feiten over de Spaanse burgeroorlog heel vloeibaar zijn. Als je een roman publiceert, gaan anderen die kritisch lezen, en soms nemen ze de moeite je van die fouten op de hoogte te brengen. Geweldig is dat, omdat je als schrijver pas merkt wat je boek met lezers doet als ze je dat vertellen – verkoopcijfers zeggen natuurlijk niet zo veel. En als iemand de moeite neemt allerlei feiten te checken, dan moet het boek die moeite waard zijn geweest. Een fikse lijst met fouten, omissies en nuanceringen kreeg ik van Jeroen ten Dam, van boekhandel Het Fort van Sjakoo. Ook Stasja en Pjotr lazen heel precies en attendeerden me op fouten. Hieronder een lijst met de fouten in de roman. - pag. 150 Het citaat in het Spaans uit het gedicht van García Lorca, waar ik ook de titel van de roman op baseer, is verkeerd. Het citaat luidt: Mariposa ahogada en el tintero. Een tintero is een inktpot. Een pintero bestaat niet in het Spaans. - pag. 164 "Er was een verhitte discussie uitgebroken over de situatie in Baskenland, waar de anarchisten en trotskisten al snel na het uitbreken van de opstand van de chaos gebruik hadden gemaakt om..." In de plaats van Baskenland moest hier Catalonië staan. De anarchisten en trotskisten speelden geen grote rol in Baskenland. Daar was het verzet tegen de coupplegende generaals voornamelijk in handen van de Baskische burgerlijke en katholieke partij PNV (die nog steeds bestaat). De anarchisten speelden daar een kleine rol en de POUM had eigenlijk alleen substantiële aanhang in Catalonië. - pag. 178 "mortieren over en weer zouden vliegen". Een mortier is een lanceerbuis die gebruikt wordt om, schuin op de grond staand mortiergranaten af te schieten op posities van de vijand. Er zou hier dus moeten staan: "mortiergranaten over en weer zouden vliegen". - pag. 222 "De arbeidersorganisatie kregen wapens uitgedeeld om de opstandelingen in bedwang te houden..." Dit klopt niet. De arbeidersorganisaties hebben in de dagen na 18 juli 1936 zelf de wapens veroverd op de militairen en politietroepen. De republikeinse overheden, zowel op landelijk als op regionaal en plaatselijk niveau weigerden over het algemeen, ondanks de roep daarom, om wapens uit te delen aan de werkende klasse en haar organisaties. Ik schrijf dat beter in het gesprek tussen Pit en zijn geweerinstructrice op p. 169. - pag. 306 "De hotelkamer was van een stuitende luxe. Uitzicht op de oceaan...". We hebben het hier over een hotel in Valencia. Valencia ligt aan de Middellandse Zee en niet aan een oceaan. In een vroegere versie had ik zo zitten te klooien met verhaallijnen dat ik schreef over de haven van Madrid. Dan valt dit nog mee, maar dom blijft het. - pag. 223-224 staat "het huwelijk werd afgeschaft". Dat is nooit het geval geweest. Misschien dat Brouwer dit ooit gedacht heeft. Ik kan niet meer terugvinden waar ik dit vandaan heb gehaald, want ik heb het niet verzonnen. - pag. 346 "Als ze zelfs Jezjov, dus het hoofd van de GPOe, aan het huilen krijgen...". Deze tekst speelt zich af op 6 juli 1937: Jef Last kan dit nooit gezegd hebben want Jezjov zou pas in 1938 op een zijspoor worden gezet en pas op 10-4-1939 gearresteerd en in februari 1940 tegen de muur worden gezet. Jezjov's voorganger - Genrich Jagoda - was in maart 1937 opgepakt en vermoedelijk medio maart 1938 geëxecuteerd. Ik bedoelde hier dus Jagoda, maar dat hij tijdens zijn verhoor in tranen uitbarstte, werd pas decennia later bekend. Dat anachronisme mag in een roman, vind ik. Het verhoor waaraan Brouwer in zijn droom onderworpen is, is ook pas in 1942, na zijn medewerking aan de overval op het bevolkingsregister in Amsterdam. - pag. 377 "Jij vocht met Buenaventura Durruti, je was zijn adjudant in Santander en Teruel." Dat zegt Hemingway tegen Mathieu Corman, de boekhandelaar uit Gent. Corman is aan beide fronten geweest, maar Durruti nooit. Die heeft alleen in Catalonië en Aragón en aan het front gezeten, totdat hij zijn dood tegemoet ging in november 1936 in de Universiteitswijk in Madrid. Corman was na Durruti's dood aan de genoemde fronten in Santander (aan de Atlantische kust van Cantabrië) en Teruel (in het Zuiden van Aragón). (illustratie: Patrick Bassant; gemaakt met Dall.E)

Dat er maar vele afleveringen mogen volgen! De Inktpodcast, experimenten in audio en literatuur. De inktpodcast, een project van schrijver Patrick Bassant, is een proeftuin op de grens tussen tekst en geluid. Theatrale uitvoeringen, strips in geluid, verhalen voorzien van een geluidsband, gehorige teksten of abstracte geluiden. Alles kan. Elke aflevering een op zichzelf staand werk, geschreven, opgenomen en gemonteerd door Patrick Bassant Aflevering 1 van De Inktpodcast, 'Klantenservice' is een dialoog tussen Patrick Bassant en een bot van een internetwarenhuis. Dit soort bots kan heel behulpzaam zijn, maar je moet niet iets anders willen dan ze voorgeprogrammeerd hebben gekregen. Als hij er niet uit komt, vraagt Patrick om des bots baas te spreken. Dan blijkt langzaam maar zeker dat de klant helemaal geen koning is, maar dat het iets gecompliceerder ligt... https://anchor.fm/de-inktpodcast https://open.spotify.com/show/3vYyYpaE0zjt3Vh9L6swGh Tekst, opname, productie, sounddesign, montage: Patrick Bassant Additionele stemmen: Fluency, Google Translate Mmg: Nederlands Letterenfonds Logo De Inktpodcast: Martin Draax

Zojuist plaatste ik de zevende film van mijn project PANDEMONIUM online, 'Gloryfox', dat is geschreven bij het werk van Robert Devriendt, een kunstschilder uit Brugge die ik voor de eerste keer ontmoette op 21 juni 2001, tijdens de presentatie van het nummer Epifanie - Moments of being van het literair tijdschrift DW B. Nu ben ik redacteur, toentertijd was ik als student Nederlands een soort hosselaar van het blad. Ik stond op de beurs van kleine uitgevers in Paradiso en organiseerde elk jaar een presentatie, vaak in poëziecentrum Perdu. Dan stelden we een programma samen, met vaak Nederlandse schrijvers want dat scheelt reiskosten, kopieerden we flyers en fietsten de stad door om stapeltjes neer te leggen op plekken waarvan wij vermoedden dat de in literatuur geïnteresseerden daar samendromden. Geert van de Wetering was mijn kompaan. Op die presentatie zou ook werk te zien zijn van een schilder, en we kregen directieven om te regelen dat dat getoond kon worden. Ophangen kon niet, want dat was diefstalgevoelig. Op een tafel neerleggen was niet eerbiedig genoeg, dan zou de schilder zich terugtrekken, kregen we te horen. Uiteindelijk hebben we die dag een loodzware glazen vitrinekast van de faculteit biologie kunnen lenen, waarschijnlijk eentje waar ze jaren dooie kikkers in hadden bewaard, en die op een geleende bakfiets (want allebei geen rijbewijs of auto) van de VU naar de Kloveniersburgwal gebracht. Al die Amsterdamse bruggetjes, gaten in de weg en wegpiraten trotseren met een breekbare glazen kast op een dekentje... Alles voor de kunst! Rond etenstijd verscheen de Vlaamse delegatie: de redactiesecretaris, de hoofdredacteur en de Kunstenaar. Trots lieten we de antieke vitrinekast zien die we met al die moeite hadden weten te regelen. Hij keek er geringschattend naar en snoof: stelletje amateurs. Maar goed, het was een vitrinekast. En net toen ik mij in de oren knoopte dat je schilders dus altijd met veel respect dient te benaderen en dat het regelen van expositieruimte door de hele stad wel het minste is dat je voor kunst kan doen, haalde Devriendt een wit plastic zakje tevoorschijn, een uiterst minimalistisch wit plastic zakje, waarin hij de bewuste Schilderijen transporteerde. Vijf of zes miniatuurschilderijtjes, kleiner dan een ansichtkaart, achteloos in een tasje gestopt... Ze pasten overigens prachtig in de vitrinekast. Inmiddels is het werk van Devriendt veel bekender geworden. De literaire kwaliteiten maken het bij meer lezers populair. Met de scenes die hij schildert, vertelt hij een verhaal dat de toeschouwer zelf kan reconstrueren, insinueert hij van alles dat zich tussen de beelden afspeelt, in de goot als het ware, toont flarden van gebeurtenissen, gevolgen van geweld, taxidermie en glimmende auto's. Je kan er zelf een verhaal van maken. En dat is ook precies wat er gebeurde in 2013, toen hetzelfde DW B een heel themanummer aan Devriendt wijdde en tal van schrijvers vroeg hun verhaal op de beelden van Devriendt te enten. Ik schreef daar toen het verhaal 'Gloryfox' bij, over een vos die ik in alle rust over een Amsterdamse begraafplaats zag sjokken, 's ochtends om half negen, en die me op twee meter passeerde. Ik was verbluft, hij niet. Hij had nog net geen wit plastic tasje bij zich. Voor deze aflevering van Pandemonium mocht ik de afbeeldingen van zijn werk gebruiken. Het vreemde is dat de beelden die nu achter mijn hoofd gemonteerd zijn, vele malen groter zijn dan in het echt - gesteld dat de toeschouwer dit op zijn desktop bekijkt. Ik dank hier de onvolprezen Harold Pflug die ook deze video weer geweldig monteerde en mixte en renderde en watnietal, en Robert Devriendt voor het leveren van de stof voor het verhaal en het beeldgebruik.