Hoofdpersoon Pit krijgt in de roman de camera van Generaal Walter in bruikleen. Dat is een Contax III, een topcamera van fabrikant Zeiss en de grootste concurrent voor de lichtere Leica. Hij gebruikt daar een Sonnar 180 mm lens bij, een lenzenlijn die nog steeds gemaakt wordt. De plannen voor een vernieuwde Contax serie werden bij het bombardement op Dresden in februari 1945 vernietigd. De geschiedenissen van alle naamsveranderingen die Zeiss in het verleden heeft doorgemaakt, door fusies, gedwongen opsplitsingen in een Oost- en een West-Duitse tak en allerhande samenwerkingen zorgen ervoor dat er geen wijs meer is te worden uit de Carl Zeiss Ikon Voigtländer Hasselblad Jena AG GmbH-kluwen, maar feit is dat er nog steeds mooie spullen worden gemaakt onder de naam Zeiss. Bewijs hiervan is de auteursfoto op mijn roman, gemaakt door Martijn Rijnberg. Onlangs verscheen een interview met hem op de Zeiss Lenspire-site, waar liefhebbers van topfotografie in een geheimzinnig jargon met elkaar praten over kleurrenditie en bokeh. Dit laatste is een prachtig begrip, want het betreft de 'kwaliteit van de onscherpte'. Foto: Martijn Rijnberg dus. In het interview, dat begint onder een onsmakelijk grote foto van mij, ook links naar ander werk, vooral video van Martijn. En uitgebreide gebruikerservaringen voor de Zeiss Otus 55 mm en 85 mm. https://lenspire.zeiss.com/photo/en/article/otus-across-many-disciplines

De Amerikaanse vrijwilligers in de burgeroorlog kwamen veelal samen in de Abraham Lincoln Brigade, en onder die naam verzamelden de oudstrijders zich ook: de ALBA (Abraham Lincoln Brigade Archives) en organiseren onder meer lezingen, de jaarlijkse Bill Susman Lecture. Een heel interessante uit die serie is die door Bernard Knox, uit 1998, een geboren Brit die na de Tweede Wereldoorlog naturaliseert tot Amerikaan en in Yale en Harvard hoogleraar klassieke talen wordt. Van hem leerde ik het concept ‘premature anti-fascist’ kennen, dus dat je anti-fascist bent, hetgeen in principe prima is, maar niet als je het te snel bent geworden, want dan ben je te vroeg overtuigd van de gevaren van het fascisme. Dat is verdacht. Ook in je afkeer van het fascisme is het eigenlijk beter de meute te volgen. ´Premature anti-Fascist´ was de FBI-code voor communist - in het Amerika van rond de Tweede Wereldoorlog zeker niet minder gevaarlijk dan fascist. 'It was the label affixed to the dossiers of those Americans who had fought in the Brigades when, after Pearl Harbour (and some of them before) they enlisted in the US Army. It was the signal to assign them to non-combat units or inactive fronts and to deny them the promotion they deserved.‘ Knox zag als Brits student klassieken in Cambridge de werkloosheid als toekomst. Hij ontwikkelde communistische aspiraties; hoewel er in Cambridge, naar eigen zeggen, op een portier en keukenhulp na geen arbeider te vinden was. Hij begeeft zich in Marxistische studiegroepen en ontvangt in september 1936 een brief van John Cornford, de leider van de communisten in Cambridge, met de oproep deel te nemen aan de anarchistische of trotskistische groepen. ‘I left a few days later for Paris, with a Group of a dozen or so volunteers that John had assembled. (…) There was a German refuge artist who had been living in London, two veterans of the British Army and one of the Navy, an actor, a proletarian novelist an two unemployed workmen.’ Ook John Sommerfield moet zich in dit gezelschap bevinden, die een prachtig verslag van zijn tijd in Spanje heeft geschreven (Volunteer in Spain, 1937, in het Nederlands vertaald als Vrijwilliger in Spanje door Paul Syrier) Via Marseille monstert Knox aan op een schip van de vakbond CNT naar Alicante, vervolgens reist hij door naar het trainingscentrum in Albacete. Geen wapens voorhanden om te trainen. In november komen er eindelijk kratten… ‘There were stamps and bills of lading and brand marks on the cases that showed they had been made the rounds of the international arms markets; some were in Arabic and one case was branded with the letters IRA. They contained rifles – American ’03 Springfields, the rifle carried by the Doughboys [American G.I.] in the Great War – and, at last, our machine guns. They were a sad disappointment – antique models that sported a bicycle seat for the gunner high up in the air, real suicide traps; no one, not even the French, knew what they were (though the cases had French stamps on them) until our oldest French volunteer, a patriarch known as grand-père, identified them as St. Etiennes, a gun that was declared obsolete in the first weeks of the 1914 war. They must have been relics from the war of 1870.’ Via Wikipedia heb ik uitgezocht: waarschijnlijk zijn het St Étienne Mle 1907, dwz beetje overdreven, werd pas in ‘17 afgeschaft… Knox raakt gewond, repatrieert, ontmoet Amerikaanse, trouwt en gaat met haar naar de VS. Foto: Ramas, Creative Commons. St. Étienne Mle 1907

Foto: Rob Mieremet / Anefo, Creative commons Een aspect dat in mijn roman De vlinder in de inktpot misschien te weinig aan bod komt, is de verhouding tussen de communisten en de anarchisten in de Spaanse burgeroorlog. Aanvankelijk kent de Spaanse anarchistische vakbond, de CNT, een miljoen leden en zijn de communisten een splintergroepje. Het is deze grote groep die zo snel mogelijk overgaat tot het anarchistisch ideaal van zelfbestuur: het onteigenen van land, organiseren van gratis onderwijs en gratis gezondheidszorg. Het opzetten van deze nieuwe samenleefstructuur gaat ten koste van de strijd tegen de opstandelingen. De communisten hebben de steun van Stalin en werken goed aan hun public relations. Ze afficheren zich als een soort redelijke partner voor de relatief gematigd linkse landen van Europa, zoals Frankrijk en Engeland, misschien vanuit het besef dat die landen geen groep zullen steunen die zo radicaal is in de onteigening van privébezit en het verbannen van religie. Daarom hamert de communistische partij op het winnen van de oorlog, en als dat eenmaal geregeld is, komt die arbeidersrevolutie wel een keertje. Alsof je een revolutie in de koelkast kan zetten. Die propaganda werkt, want de Spaanse communistische partij groeit als kool, maar de uitwerking mislukt. Niet alleen ontzeggen Frankrijk en Engeland hun steun (‘het is een binnenlandse aangelegenheid’ luidt het non-interventie-argument) aan de wettige regering van Spanje, maar de interne strijd tegen de andersdenkenden in eigen gelederen vreet ook veel te veel energie. Naast de anarchisten moest er ook worden afgerekend met de gematigde socialisten en vooral de trotskisten van de POUM die de revolutie zo snel mogelijk wilden uitlokken. Een smerige oorlog-binnen-de-burgeroorlog die culmineerde in de infame meidagen van Barcelona in 1937, waar de communisten afrekenden met alle andersdenkenden binnen links. Vanaf dat moment was het niet veilig meer om af te wijken van de communistische dogma’s. De CNT, die enorme anarchistische vakbond, begreep wat er dreigde te gebeuren: ze zouden uit de geschiedenis worden geschreven. In allerijl wordt het archief van de vakbond in een veertigtal Mauserkisten geladen en overgedragen aan het IISG, het internationaal instituut voor sociale geschiedenis. Dat is nu een florerende organisatie waar ik dankbaar heel veel gebruik heb gemaakt van de archieven, maar kende toen maar vier medewerkers. De man die de archieven in ontvangst nam, en in 1939 wist te behoeden voor Duitse confiscatie door ze door te sturen naar Oxford, is de Nederlandse anarchist Arthur Lehning. In 1927 is hij de oprichter van het internationale avant-gardistische tijdschrift i10 en in 1999 – hij is dan 99 of 100 jaar oud – krijgt hij de PC Hooftprijs. Daartussen gebeurde meer dan in een blogbericht past, meer dan in een roman past, maar ik citeer graag enkele relevante stukken uit een interview dat ik in het IISG aantrof. Ik trof hier in Barcelona een stad vol enthousiasme die me sterk deed denken aan de verhalen van Gustav Landauer over het Rusland van oktober 1917. Het karakter van die revolutie was vooral vreugde. Ja, het zal je maar gebeuren dat je hier komt en de hele stad is in handen van jouw organisatie. Op de Ramblas speelde men van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat beroemde anarchistische liederen als Hijos del pueblo en Triunfo de la revolucion. Overal ontstonden spontaan agrarische communes, de fabrieken werden gecollectiviseerd, dat was uniek in de geschiedenis van de arbeidersbeweging. … Ik kende natuurlijk de theorieën, de verhalen, maar ik zag het hier gebeuren. Ja, wat anders is, is dat het klimaat van zo’n hele stad in het teken staat van deze ideeën. Geen slogans, maar metterdaad een omwenteling. Van de ene op de nadere dag waren alle organen en instellingen van de republiek verdwenen, ze bestonden eenvoudigweg niet meer: de bureaucratie, het leger, de politie en de Guardia Civil. De arbeiders hadden het overal voor het zeggen. … Een van de dingen die men zich al snel realiseerde, was dat de euforie op een gegeven moment in botsing komt met de werkelijkheid van alledag. … Er waren dorpen waar al het geld verbrand werd. El fusil de hoy garantiza la cultura de manana; het geweer van vandaag garandeert de cultuur van morgen. Een aanstekelijke leus vooral voor de vele intellectuelen in en buiten Spanje die zich wel tot de anarchisten aangetrokken voelden. Maar de anarchisten moesten van buitenstaanders eigenlijk maar weinig hebben. … De CNT was voor 100% een arbeidersorganisatie en het was in Spa veel minder dan in andere landen mogelijk dat intellectuelen ook een rol speelden in die beweging. … Wanneer je, zoals Jef Last, met een pet op ging lopen, keken ze daar meteen doorheen. Je moest natuurlijk in zo’n organisatie als intellectueel geen dingen gaan decreteren zoals de politieke commissarissen bij de communisten dat deden. Het was altijd veel praten, ‘palabras, palabras, palabras.’ “Het geweer van vandaag garandeert de cultuur van morgen.” Als je een archief redt in de houten kratten waar eerst machinegeweren in hebben gelegen, dan neem je dat heel serieus.

Ik heb bij het schrijven van De vlinder in de inktpot lang gedacht dat ik wat afstand moest scheppen tussen werkelijke personen en de personages die ik in het boek presenteer. Niet alles in mijn roman 'klopt' volledig. Dat kan heel makkelijk door de namen iets aan te passen. Als je vertelt over Modest Remington is het duidelijk dat het over Ernest Hemingway gaat, zonder dat iemand mijn boek kan diskwalificeren als historisch onjuist. Ik vond dat uiteindelijk een zwaktebod. Niet alleen is de fictie sterk genoeg om enkele loopjes met de werkelijkheid te kunnen nemen, ook is de werkelijkheid soms een te sterk verhaal voor een geloofwaardige roman. Een mooi voorbeeld: Tijdens mijn research stuitte ik op een Amsterdamse hoofdinspecteur, later commissaris van politie die in 1937 al druk bezig was gevluchte Duitse communisten te arresteren en terug te sturen naar Duitsland, waar de Gestapo ze in dank overnam. Hij was al vroeg lid van de NSB, meen ik ergens gelezen te hebben. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was deze man commissaris in Amsterdam Zuid, waar hij weer trachtte een goede verstandhouding met de bezetter te onderhouden. Ad van Liempt noemt hem ook in zijn boek over premiejagers (Kopgeld: Nederlandse premiejagers op zoek naar joden, 1943 (uitgeverij Balans, 2009). Tja, hoe zou die man heten? Ik zou het als romanschrijver niet durven verzinnen, maar die vent heette commissaris M.O.F. van der Heul. Overigens, Hemingway schreef zijn artikelen op een Corona, niet op een Remington...

Deze foto, een wat slordig afgeknipte scan, waarvoor excuses, vangt volgens mij de tijdsgeest van 1936 volledig. De foto is genomen in Parijs op quatorze juillet, 14 juli, de jaarlijkse nationale viering van de bestorming van de Bastille en daarmee het begin van de Franse revolutie in 1789 en het fundament onder de Franse Republiek. De sfeer in Europa begon te verharden in die tijd, de kiezers verlieten het politieke midden en zochten de randen van de politiek op, de rafelranden van de democratie. Fotografen van over de hele wereld waren in Parijs om dit in beeld te vangen, ook Robert Capa en Gerda Taro maakten een tussenstop om dit tijdsbeeld te vangen. De mooiste foto is gemaakt door de Nederlandse fotograaf Carel Blazer, die daarna ook nog mooie foto's in Spanje heet gemaakt. Let wel: we zijn dus drie dagen voor de opstand van de vier generalen in Spanje, het begin van de burgeroorlog. Je ziet links de man met de pet een communistische vuist opsteken en rechts de jonge vrouw de Hitlergroet brengen. Ze kijkt uitdagend, in fraaie couture gekleed, en is duidelijk aan het provoceren. Centraal op de foto staan mensen die het midden vertegenwoordigen, iemand die zo maar een student zou kunnen zijn, hij kijkt onbevangen naar wat zich recht oor hem afspeelt; een heer van een jaar of veertig, met alpinopetje - steekt hij voorzichtig ook een vuist op of is die van iemand anders? En rechts van de student een vrouw die dit tafereel met nauwelijks verholen afschuw gadeslaat. Om deze politieke tegenstelling, deze dreiging van geweld, en om de houding van de toeschouwers draaide het de volgende negen jaar in Parijs, in Madrid, in Berlijn, in heel Europa. Na de Spaanse Burgeroorlog heeft Blazer voor zover ik weet geen politieke foto's meer gemaakt. De negatieven van de foto's uit de burgeroorlog heeft hij verstopt onder de dakpannen van zijn huis in Amsterdam (om te voorkomen dat de Duitsers ze zouden vinden) en die zijn pas eind jaren tachtig teruggevonden.

Een roman over Spanje schrijven zonder research ter plaatse te doen: kan dat? Google Maps biedt uitkomst. Als ik een plaats wil beschrijven die van belang is in de roman, klik ik op de kaart en tientallen foto's poppen op. Problematisch wordt het natuurlijk als het heden er beduidend anders uitziet dan het verleden. Zo staat er op het Trocadéroplein in Parijs nu een standbeeld van maarschalk Foch te paard op een hoge, ovalen sokkel, maar dat beeld stond er in 1937 nog niet. Ik heb een gedetailleerde kaart van de wereldtentoonstelling van 1937 waarop je een veel hogere, ronde pilaar ziet, maar ik kan niet zien wat daar bovenop staat. Het zou een standbeeld kunnen zijn, maar zeker geen ruiter. Dan moet je daar maar een beetje omheen kletsen. Mijn personage Pit ziet die ronde pilaar en vergelijkt die met de Eiffeltoren die je vanaf dat punt ook goed kan zien. Of er nog wat op die pilaar staat, kan hij vanaf zijn plek niet zien, dus dan hoef ik er ook niet over te schrijven. Iets soortgelijks overkwam me in Valencia. Daar is de opening van het antifascistisch schrijverscongres dat in het tweede deel van de roman de centrale plaats van handeling is. p. 307: "We werden naar het gemeentehuis van Valencia gebracht. Dit ayuntamiento is een in de avondzon flonkerende voormalige kerk met aan weerszijden een koepeltje, diverse barokke elementen en een hoge moderne plint. De sokkels aan de gevel waren leeg – de heiligenbeelden waren eraf getrokken, maar er was nog geen alternatief. Het plein waar het gemeentehuis aan ligt, lijkt wel een verhoogd flaneerpodium, een wonderlijk ding met frivole art deco waterwerken, trappetjes en uitbundige verlichting. Als bezoeker kan je er vermoedelijk uitstekend opgemerkt worden. De tram reed er vlak langs, er was een bloemenmarktje. Onze chauffeur zette ons netjes voor de grote kerkpoort af. Ik grinnikte besmuikt: het leek me hoopvol dat de opening van het congres plaatsvond in een voormalige kerk, maar ik kon me zo voorstellen dat het flink wat collega’s een ongemakkelijk gevoel zou geven." Lezers die Valencia kennen, kunnen opmerken dat dit niet overeenkomt met hoe zij het plein in Valencia op hun vakantiefoto's hebben staan. 'Een verhoogd plein met art deco? De schrijver is duidelijk nooit in Valencia geweest.' Dat is zeker waar. Nochtans: er zit veel tijd in om dit te laten kloppen. Het gemeentehuis heeft nu een flink balkon, maar dat dateert uit 1944. En het hele plein is inmiddels onherkenbaar veranderd, het oude plein werd in de jaren vijftig gesloopt. Op de foto hierboven, een toeristische ansichtkaart, staat het plein afgebeeld zoals het was, een ontwerp van architect Javier Goerlich Lleó.

Robert Capa. Foto: Gerda Taro, publiek domein In 2013 diende ik bij het Letterenfonds een subsidieaanvraag in met deze titel. Ik wilde een roman schrijven naar aanleiding van een krantenartikel uit NRC van 2 februari 2008, waarin gesproken wordt over de vondst van de koffer van Capa. Robert Capa was het pseudoniem waaronder aanvankelijk drie jonge fotografen schuil gingen, André Friedman, Gerda Pohorylle en David Seymour. Gerda Taro overleed in de slag bij Brunete in juli 1937 en na de Burgeroorlog was het alleen Friedmann die zich achter die naam verschool. Capa vluchtte in 1939 naar Amerika, misschien omdat de grond hem als Joods-Hongaarse linkse fotograaf te heet onder de voeten werd. Het artikel in de NRC, geschreven door Mars van Grunsven, ging over een flinke hoeveelheid negatieven die Capa in 1939 mee heeft gegeven aan een assistent. De koffer werd aan een kolonel of een diplomaat meegegeven die hem meesleepte naar Zuid-Amerika. Na de oorlog was het bekend dat foto’s van de burgeroorlog van grote waarde konden zijn, zowel politiek als publicitair. Capa was een van de oprichters van Magnum fotografie, dus hij was prima op de hoogte hoe je foto’s van waarde kon voorzien. En toch heeft hij tot zijn dood in 1954 geen moeite gedaan die koffer op te sporen. Een nazaat van de diplomaat vond de koffer begin jaren 90 in Mexico-City op zolder, wist te achterhalen dat ze van Capa, Gerda Taro en Chim  (David Seymour) waren en nam contact op met de Robert Capa Foundation in New York, die onder leiding van Capa’s broer Cornell stond. En beide partijen bezwoeren dat het niet om geld ging, maar ze hebben er 20 jaar over gedaan om die koffer van Mexico City naar NYC te brengen. Twin-tig jaar. Ja, wat speelt er dan? Dat triggerde me heel erg. Wie stond er op die foto’s? Welk geheim verhaal werd er verteld? Was er nog meer interesse van andere partijen? En is de koffer uiteindelijk wel compleet aangekomen in New York? Ondertussen is de focus van de roman verlegd. Oorlogsfotografie is gebleven als thema, maar Capa's rol in de roman is gemarginaliseerd. De complete inhoud van de koffers is inmiddels uitgegeven in een mooie dubbeluitgave van de ICP. Hoewel, of het helemaal compleet is, weet je natuurlijk niet.

Op het literair weblog tzum.info verscheen vandaag een fraaie bespreking van het boek door Aart Aarsbergen. Ik citeer de conclusie met veel plezier. "De vlinder in de inktpot is geen volmaakte roman, aan de constructie valt nog wel wat aan te merken, maar ze is met grote vaart, tomeloze inzet en kennis van zaken geschreven. Bassant weeft een kleurrijk tapijt van feiten en fictie dat een hechte eenheid vormt. Knap weet hij de episodes waarin Pit de hoofdrol speelt in een wat arbeideristische toon te zetten, terwijl de wederwaardigheden van Johan Brouwer, de licht arrogante intellectueel, meer vormelijk worden beschreven. Maar wat mij het meest aanspreekt is de ambitie die uit De vlinder in de inktpot spreekt. Het is een wervelende, caleidoscopische roman over oorlog, verraad, vriendschap, vrijblijvend engagement en diepe betrokkenheid. Patrick Bassant is een schrijver die de grote greep niet schuwt."

https://www.groene.nl/2020/26 'Bassant schreef een gloedvolle actieroman rond historische figuren waarin hij onze huidige kennis over het verleden zonder blikken of blozen naar het verleden verplaatst. Mag dat wel? Alles mag in een roman.'

https://www.zin.nl/2020/06/22/er-zeurt-altijd-een-stemmetje-ga-eens-schrijven/ Ja, hij houdt van bankhangen met een boek – en dat kan weer, nu hij zijn ambitieuze roman De vlinder in de inktpot heeft voltooid. Schrijver Patrick Bassant (1977) over besmeurde schoonheid, het gevaar van inkt voor schrijvers en over de kracht die er uit kunstenaarschap en idealen kan groeien. Een e-mailinterview met Daniëlle Bronsgeest.

De website Spanje3639.org is een digitale verzamelplaats voor alles dat relevant is voor de doelstelling van de achterliggende organisatie, de Stichting Spanje 1936-1939, te weten: het levend houden van de herinnering aan en de geschiedenis van de Nederlandse mannen en vrouwen die aan de kant van de Republiek deelnamen aan de Spaanse Burgeroorlog. Het is een voortreffelijke website waar het heerlijk klikken is naar internationale faits divers over de internationale brigades en de aandacht die er nog voor is. Tevens organiseren ze de jaarlijkse herdenking op het Plein Spanje 36-39 in Amsterdam Noord. De redactie van de site vroeg aan Hendrik Henrichs om mijn roman te bespreken, maar uiteindelijk hebben we er een interview per e-mail van gemaakt. Henrichs was historicus aan de UU en de biograaf van Johan Brouwer, aan wiens biografie Johan Brouwer. Zoeker, ziener en bezieler, 1989, ik heel veel informatie heb ontleend. Het uiteindelijke interview is vrij specialistisch, maar gezien de doelgroep vonden we dat verantwoord.

Aanstekelijke maar overvolle roman over Spaanse revolutie Maarten Steenmeijer 12 juni 2020, 15:00 Patrick Bassant wil veel vertellen in zijn tweede roman De vlinder in de inktpot. Over Pit, een werkloze Amsterdammer wiens leven wordt opgeschud wanneer hij als fotograaf betrokken raakt bij de burgeroorlog die in 1936 in Spanje losbarstte. Over alcoholist en blaaskaak Ernst Hemingway, die meer aandacht vroeg voor zichzelf dan voor de revolutie die links Spanje toen van de grond probeerde te krijgen. Over Pablo Picasso, die in de lente van 1937 in Parijs aan Guernica werkte. Over de kwalijke rol die Stalin speelde in de Spaanse burgeroorlog. Over Jef Lasts militaire carrière in Spanje en zijn breuk met het Russische communisme. Over Johan Brouwer, nog zo’n Nederlandse schrijver die in Spanje tot andere gedachten kwam. Bassants gretigheid en ambitie spatten van de pagina’s af en dat werkt aanstekelijk. Hij kan sterke scènes schrijven en zijn taal barst van de vondsten. Zijn zwakke plek is dat hij te veel informatie kwijt wil in zijn roman. Dat breekt met name de dialogen op, die nogal eens onnatuurlijk aandoen. Ook de plot zucht onder het gewicht van wat Bassant allemaal vertellen wil. Maar schrijven kan hij.